Zatroskani miłośnicy przyrody odstraszają czarne wiewiórki. Boją się, że bordowe gryzonie są w niebezpieczeństwie. Jednak środki odstraszające nie są konieczne, ponieważ okazy w kolorze czarnym reprezentują tylko jeden wariant kolorystyczny.

Czarne wiewiórki to nic innego jak czarne wiewiórki euroazjatyckie

Spis treści

Pokaż wszystko
  1. podstawowe informacje w skrócie
  2. Czarne wiewiórki
  3. Wiewiórki i Wiewiórki Szare
  4. wspierać wiewiórki
  5. Często Zadawane Pytania

    6. podstawowe informacje w skrócie

    • Eurazjatyckie wiewiórki mogą mieć kolor czarny. Wiewiórka szara jest gatunkiem introdukowanym pochodzenia amerykańskiego. Oba gatunki nie różnią się od siebie kolorem futra, ale cechami ciała.
    • Czarne wiewiórki są częstsze na dużych wysokościach iw miesiącach zimowych. Jak dotąd w Niemczech nie ma szarych wiewiórek.
    • Wiewiórki szare konkurują z wiewiórkami ze względu na podobny styl życia. Żyją w lasach liściastych i mieszanych i mają lepsze strategie gromadzenia pokarmu.
    • Wiewiórki, niezależnie od ubarwienia sierści, można pielęgnować zimą. W tej chwili nie są zagrożone.

    Czy są czarne wiewiórki?

    Eurazjatycka wiewiórka czerwona (Sciurus vulgaris) pochodzi z Europy i ma zwykle czerwonawy kolor. Istnieje wiele odmian kolorystycznych, od czerwonobrązowego do czerwonawoszarego i brązowoszarego do czarnego. Charakterystyczny jest ich wyraźnie biały brzuch.

    Rodzima wiewiórka może być również koloru czarnego. Jednak jego brzuch jest biały.

    Aby wiewiórki mogły przetrwać zimę, jesienią zmieniają płaszcz. Ich futro zimowe jest krótsze i grubsze niż futro letnie. Ma wysoki udział szarości, dzięki czemu zwierzęta są lepiej zakamuflowane przed drapieżnikami w szarobiałym zimowym krajobrazie. Takie zwierzęta są często mylone z szarymi wiewiórkami, które nie pochodzą z Europy.

    Czarne wiewiórki - pochodzenie

    Amerykańska wiewiórka szara jest czasami nazywana czarną wiewiórką

    Czarna wiewiórka to nie tylko odmiana barwna rodzimego gatunku, ale mylącą nazwę nosi również amerykańska wiewiórka szara (Sciurus carolinensis). Pochodzi z USA i Kanady. Ludzie sprowadzili zwierzę do Europy, gdzie coraz bardziej rozprzestrzenia się na Wielką Brytanię, Irlandię i Włochy. W Anglii wiewiórka euroazjatycka prawie wyginęła z powodu dużej presji konkurencji. Jak dotąd w Niemczech introdukowanego gatunku brakuje. Eksperci podejrzewają, że w nadchodzących dziesięcioleciach rozprzestrzeni się również na Europę Środkową.

    tło

    Czarne wiewiórki wypierają czerwone zwierzęta

    Gatunek amerykańskiej wiewiórki drzewnej okazał się szczególnie wytrzymały. Zawiera patogen, który nie powoduje chorób zwierząt. Jednak ten patogen może przeskoczyć z szarej wiewiórki na wiewiórkę. Ten parapoxvirus (angielski: wirus ospy wiewiórki) zagraża życiu rodzimych gatunków i zapewnia spadek populacji wiewiórek.

    Dieta szarej wiewiórki:

    • głównie nasiona i pąki
    • preferowany przez buk, świerk, modrzew i brzozę
    • także kora drzew i grzyby
    • okazjonalne owady i żaby
    • także młode ptaki i jajka

    Bariery geograficzne, takie jak osady, rzeki czy nieoptymalne krajobrazy, nie stanowią przeszkody dla migracji wiewiórek szarych, które w środkowoeuropejskich lasach liściastych i mieszanych mają wyraźną przewagę nad wiewiórkami, ponieważ są one faktycznie zależne od lasów iglastych.

    Radzenie sobie z szarymi wiewiórkami

    Sciurus carolinensis znajduje się na europejskiej liście gatunków niepożądanych, podczas gdy Sciurus vulgaris jest sklasyfikowany jako najmniej niepokojący. W Anglii populację szarej wiewiórki szacuje się na 2,5 miliona. Podejmowane są różne środki w celu ochrony rodzimych gatunków:

    • Łap i strzelaj do szarych wiewiórek
    • Wezwanie do zgłaszania obserwacji wiewiórki szarej przez osoby prywatne
    • Edukowanie opinii publicznej o problemach
    • Napomnienie do demontażu karmników dla wiewiórek i ptaków
    youtube

    Rozróżnij wiewiórki i wiewiórki szare

    Gatunek importowany z Ameryki jest zwykle jednolicie ubarwiony. Rzadko zdarzają się różnice kolorystyczne lub nieco inne niuanse. Osiągają wysokość 30 centymetrów. Ogon ma długość do 20 centymetrów. Szare wiewiórki ważą od 400 do 700 gramów. Żyją znacznie dłużej niż gatunki rodzime.Sciurus carolinensis może żyć od dziesięciu do dwunastu lat. Dla porównania jest dwukrotnie większy i nie porusza się tak szybko, jak jego europejski krewny.

    szara wiewiórka wiewiórka
    uszy bez uszu pędzla typowe kępki włosów na końcach uszu
    brzuch niewyraźnie zabarwiony na biało kolor czysto biały, ostro rozgraniczony
    typowy kolor sierści szary do ochry bordowy do czerwonawo brązowego
    wariacje kolorystyczne jasny srebrnoszary, ciemny czarno-szary, bardzo rzadko czerwonawy Czerwono-brązowy, czerwono-szary, brązowo-szary, czarny
    ogon z białymi obramowaniami bez białych obramowań
    anatomia pulchna, krótsza szyja, wydatna czaszka delikatna, dłuższa szyja, wąska czaszka

    Styl życia szarych wiewiórek

    Te wiewiórki drzewne są wszystkożerne i nie są wybredne w kwestii jedzenia. Kiedy brakuje żywności, może wystąpić kanibalizm. Żyje w lesie i znajduje ochronę przed drapieżnikami w runie leśnym. W porównaniu z wiewiórką, wiewiórka szara spędza znacznie więcej czasu na ziemi. Nie przechodzi w stan hibernacji, ale żywi się własnymi rezerwami żywności podczas zimnej pory roku.

    dygresja

    Umiejętność rozwiązywania problemów przez wiewiórki szare

    Wydaje się, że szare wiewiórki stosują lepszą taktykę żerowania niż wiewiórki. Angielscy eksperci od wiewiórek odkryli to w eksperymencie. Może to być jeden z powodów, dla których introdukowany gatunek korzysta z przewagi w zakresie przetrwania i przeważa nad konkurencją.

    Wyniki śledztwa

    • Wiewiórki szare wykonały kilka krótkich prób
    • Wiewiórki spędziły dużo czasu na eksperymencie
    • Szare wiewiórki stosowały inną taktykę niż wiewiórki

    Podczas gdy oba gatunki radziły sobie równie dobrze w prostej konfiguracji eksperymentalnej, więcej wiewiórek nie zdołało wykonać złożonego zadania. Około 90 procent wiewiórek szarych było w stanie rozwiązać problem, podczas gdy tylko około 70 procent wiewiórek rudych odniosło sukces.

    Podobna reprodukcja wśród obu gatunków

    Wiewiórki szare i wiewiórki rude produkują dwa mioty rocznie, a trzy przy sprzyjających warunkach pogodowych. Przedstawiciele amerykańscy nie mają ustalonych czasów godów. Jednak młode osobniki między wrześniem a grudniem są rzadkie. Samica może urodzić do siedmiu młodych w miocie po około 45 dniach.

    W pierwszych tygodniach nagie i niewidome stworzenia muszą być ssane co 3-4 godziny. Opuszczają gniazdo po raz pierwszy po siedmiu tygodniach. W wieku dziesięciu tygodni są odstawiane od matki i jedzą tylko pokarmy stałe. Po miesiącu opuszczają matkę.

    Jak wspierać wiewiórki

    Szczególnie zimą wiewiórki można wspierać pokarmem

    W tej chwili rodzime wiewiórki drzewne nie muszą obawiać się konkurencji ze strony amerykańskiej wiewiórki szarej. Jeśli zimą zauważysz czarną wiewiórkę, zachęcaj ją, a nie odpędzaj. Poszukuje pożywienia, aby przetrwać zimę.

    porady

    Ciężarne wiewiórki mają szczególnie duże zapotrzebowanie na pokarm. Ponieważ okres ciąży zaczyna się w styczniu, należy podawać jedzenie pod koniec roku.

    oferować jedzenie

    Zimą zwierzęta są uzależnione od wysokoenergetycznego pokarmu. Zapewnij wiewiórkom miejsce do karmienia. Orzechy laskowe i włoskie są idealne. Akceptowane są pestki słonecznika i dyni, a także suszone ziarna kukurydzy i orzeszki pinii. Kasztany jadalne to przysmak o krótkim okresie przydatności do spożycia. Dlatego nie powinny być oferowane na stałe.

    Pasza uzupełniająca:

    • lokalne owoce, takie jak jabłka i gruszki
    • Warzywa takie jak ogórek, brokuły i marchewka
    • winogrona lub rodzynki

    porady

    Unikaj egzotycznych owoców, ponieważ te mają za sobą szczególnie długą drogę.

    Często Zadawane Pytania

    Czy wiewiórki czerwone i czarne mogą współistnieć?

    Jeśli chodzi o wariacje kolorystyczne rodzimej wiewiórki, w jednym regionie mogą jednocześnie żyć różne ubarwione zwierzęta. Nie konkurują ze sobą, ponieważ kolor sierści jest porównywalny z kolorem ludzkich włosów. Badacze ssaków odkryli, że proporcja czarnych wiewiórek jest wyższa w wyższych obszarach górskich, takich jak Schwarzwald czy Alpy w Bawarii, niż na nizinach. Jednak w miocie mogą również istnieć ciemne i jasne wiewiórki.

    Możliwe przyczyny rozmieszczenia geograficznego:

    • większa wilgotność ze względu na wyższe poziomy opadów
    • niższe temperatury lub większe różnice temperatur
    • specjalne jedzenie na dużych wysokościach
    • czynniki dziedziczne

    W jakich lasach występują wiewiórki?

    Sosny muszą mieć do 40 lat, zanim przyniosą owoce

    Ssaki są zależne od lasów w określonym wieku minimalnym. To twierdzenie jest oparte na żywności. Wiewiórki to przede wszystkim zjadacze nasion, zbierające szyszki i owoce z drzew liściastych i iglastych. Drzewa potrzebują kilku lat, aby wyprodukować wystarczającą ilość owoców. Dlatego wiewiórki są zależne od starych drzew.

    • szczęka: pierwsza produkcja szyszek po 30 do 40 latach
    • Świerk: tworzy szyszki po 50 do 60 latach
    • buk: owocuje po raz pierwszy po 50-80 latach

    Dlaczego od kilku lat jest tyle czarnych wiewiórek?

    Produkcja owoców i nasion zmienia się z roku na rok. Z reguły co cztery lata przypada tzw. rok mastkowy, w którym powstaje nadmierna liczba nasion drzew. W tych latach populacja wiewiórek również masowo rośnie, tak że nagle na wyższych wysokościach może pojawić się znacznie więcej czarnych wiewiórek.

    Czy wiewiórki szare mogą przenosić choroby?

    Gatunek amerykański jest nosicielem parapoxvirusa. Jest to wirus ospy, który nie powoduje żadnych objawów u szarych wiewiórek. Używając tych samych gniazd w różnym czasie, może zostać przeniesiony na eurazjatyckie wiewiórki rude i wywołać tak zwaną ospę wiewiórkową. Zwierzęta cierpią z powodu utraty wagi, ponieważ jedzą mniej jedzenia. Infekcja tuż przed zimą może być śmiertelna.

    Jak rozprzestrzeniają się szare wiewiórki we Włoszech i Anglii?

    W ostatnich latach w Anglii zaobserwowano większe populacje kun leśnych. Uważa się, że cięższe i mniej zwinne szare wiewiórki padają ofiarą tych ssaków szybciej niż osobniki europejskie. Badania irlandzkie sugerują, że rozległe populacje kuny leśnej mogą przeciwdziałać wypieraniu eurazjatyckiej wiewiórki rudej.

    Począwszy od Włoch, niektóre szare wiewiórki rozprzestrzeniły się na granicę szwajcarską. Oto obserwacje współistnienia obu gatunków. Do tej pory nie wypchnęli rodzimych zwierząt, ponieważ nie znajdują tam optymalnych warunków życia w tamtejszych lasach iglastych.

Kategoria:

Zwierzęta w ogrodzie